Ons geloof steunt op de verrijzenis

Wij verlangen naar een leven vol vreugde, vol geluk en vol gezondheid. En toch leert de ervaring ons dat ons leven telkens weer doorkruist wordt door leed en lijden, ziekte en op het einde de dood. Iets diep in ons, wij noemen dat ons christelijk geloof, roept ons op om telkens weer te zeggen: en toch…, en toch is de dood niet het laatste! De eerste christenen werden door hun tijdgenoten genoemd: “zij die geen schrik hebben voor de dood”. Voor hen was sterven een binnengaan in de vreugde van de Heer Jezus Christus. De dood is geen verwoesting maar een gedaanteverandering, een overgang naar de andere kant. Het leven blijft wat het altijd geweest is. Jezus zegt: “Ik ben verrijzenis en leven, al wie in Mij gelooft, die leeft, ook al is hij gestorven.” In dit woord geloven wij.

Voor ons als gelovigen is de dood niet een noodlot waar we allemaal mee te maken krijgen, maar vooral een ‘deur’ waardoor we het leven van de Hemel binnen mogen gaan. Daar zal onze levenslange tocht ten einde lopen en zullen we ervaren waarvoor Jezus is gestorven en verrezen: om ons toegang te geven tot het leven van de Vader, de Zoon en heilige Geest.

Deze uitvaart is een paasviering. Als geloofsgemeenschap vertrouwen we onze geliefde …. aan God toe. Zonder dat het de pijn rond zijn / haar overlijden kan wegnemen, troosten we elkaar in het vertrouwen dat God, die tijdens ons leven met ons mee is getrokken, ons door de dood heen zal vergezellen. Daarbij is de verrezen Heer Jezus ons grote voorbeeld: omwille van Zijn dood en verrijzenis, mogen wij vertrouwen dat God ook ons zal thuisbrengen.

In de Mis vieren wij elke keer opnieuw het Paasmysterie, het geheim van het sterven en verrijzen van Christus. In dit geheim worden wijzelf mee opgenomen en daarbij heel bijzonder alle overledenen die al op weg zijn naar de verrijzenis.

Onze hoop vraagt om een weerzien. Hoop is het weer ‘zien’, opnieuw beseffen dat wat samen beleefd werd, verder leeft en zin aan ons leven geeft in God. Het verleden is niet onveranderlijk voorbij.

De liefde doet ons dankbaar gedenken. Liefde is dankbaar gedenken wat samen opgebouwd werd. Die liefde heeft toekomst zelfs in dat gemis, want de liefde is niet definitief voorbij. Liefde is eeuwig. Ik kan de ware liefde alleen begrijpen als een eis om eeuwig te zijn. Men kan niet beminnen of bemind worden voor een tijdje. Liefde is sterker dan de dood.

Jack Geudens

http://bid24uur.wordpress.com