×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 419 niet laden

Preek op het feest van St. Stefanus, 26 december 2009

"Heer Jezus, ontvang mijn geest!"

"Heer, reken hun deze zonde niet aan!"

 Beste mensen, gasten en parochianen, dat getuigt van een diep geloof! De eerste uitspraak geeft weer hoe de heilige Stefanus bekend staat en stond, zoals hij in de bijbel beschreven is, en de tweede uitspraak geeft aan dat hij wellicht op iemand Anders lijkt, iemand Anders met een hoofdletter, wiens geboorte we gisteren gevierd hebben.

 Laten we dit eens wat verder uitdiepen.

 Getuigen van het geloof, gevoed door de Geest

 Als de elf apostelen, aangevuld met Matthias, het evangelie verkondigen en steeds meer volgelingen krijgen, klaagt de bevolking, omdat ze vindt dat hun weduwen worden verwaarloosd. Dat er niet voldoende naar hen wordt omgekeken. Om in deze lacune te voorzien, maar het verkondigen daar niet onder te laten lijden, vragen de apostelen de gemeenschap zeven mensen naar voren te schuiven om de diaconale zorg avant la lettre, op zich te nemen. Er worden zeven mannen voorgedragen en deze worden, zoals we ook nu nog wijden, door gebed en handoplegging "gewijd" tot protodiakens. Een van hen is Sint Stefanus.

 De bedoeling is, zoals verzocht, dat deze diakens zorgen voor de weduwen en de armen en in hun noden voorzien. Maar voor Stefanus is dat niet alles. Zoals in de Handelingen beschreven, is hij zó vol van de Heilige Geest, dat hij ook gaat verkondigen en grote wonderen verricht. Aan de ene kant getuigt hij dus van zijn geloof in daden en aan de andere kant verkondigt hij de blijde boodschap en is hij een predikheer, een prediker, een priester. De gelijkenis met Christus is makkelijk te trekken. Ook Christus genas mensen, deed wonderen onder de gelovigen en verkondigde aan de mensen hoe te leven.

 Het verkondigen door Sint Stefanus, met name in zijn toespraak tegen de hogepriester[1], strijkt de mensen tegen de haren in. En wel zo, dat ze zich er behoorlijk aan ergeren.

Herkenbaar hè? Je wordt ergens op gewezen, je vóélt dat je fout zit en wat doe je? Net als het volk, je trekt je er niets van aan, schreeuwt en blijft volharden. Heel herkenbaar, heel menselijk. In dat opzicht zijn wij, u en ik, net als het volk dat Stefanus stenigt. Hij brengt de boodschap waar we niet op zitten te wachten.

 En als Stefanus het volk dan verder op hun gedrag aanspreekt, en zich in hun ogen ook nog Godslasterlijk uitlaat (hij noemt Christus de Zoon van God), dan wordt het hen teveel. Ze wilden eerder nog weglopen, of schreeuwen en hun oren bedekken, want: "ze waren niet opgewassen tegen de Geest en de wijsheid waarmee hij sprak," maar nu gaat het verder. De enige uitweg die ze nu nog zien, is hem het zwijgen opleggen. Ze besluiten hem te stenigen. Let wel, dat is in die tijd, in die omgeving, helaas niet geheel ongebruikelijk. Gelukkig volstaat in onze tijd weglopen of je omdraaien.

 Verkondigen als Christus zelf  "Heer, reken hun deze zonde niet aan."

Het eerste waar ik aan dacht, toen ik deze passage las, was Christus aan het kruis. Ook Christus vraagt God zijn moordenaars te vergeven[2]. De parallellie tussen Stefanus en Christus wordt steeds helderder.  

In de evangelielezing van vandaag, wordt, vermoedelijk voor meer nadruk of ter verduidelijking, ook het "vol zijn" van de Heilige Geest, wat we bij Stefanus zagen, naar voren gebracht. "Want jullie zijn het niet die spreken, maar het is de Geest van je Vader die in jullie spreekt." Dit is een kwestie van vertrouwen, van geloof, van geloven dat God er voor ons is en ons niet in de steek laat, ook niet - of misschien zelfs juist niet - op moeilijke momenten. En dat is voor ons moeilijk, althans voor mij, daarin zijn we de "kleingelovige". Dit vergt oefening en overgave.  En die overgave, die heeft Sint Stefanus. En dat vertrouwen, dat geloof? Dat is Sint Stefanus. Stefanus had dàt vertrouwen en straalde dàt geloof uit. Alsof het om een Pinksterverhaal gaat, staat er: "Maar hij stond daar, vol van de Heilige Geest".

En Stefanus verkondigt, verkondigt wat de mensen niet willen horen. Ook hierin lijkt hij op Christus.  Overkwam Christus niet hetzelfde? Verkondigde en deed Hij niet wat onwelgevallig was? Waar de mensen niet op zaten te wachten? Riep Christus het volk (en dus ook ons) niet op, om radicaal een andere kant op te gaan? En ook daarvan wilde het volk niets weten, ze wilden Hem niet horen. Ze wilden Hem het zwijgen opleggen.

 En terug in het verhaal uit de Handelingen, merken we dat Stefanus een volhouder is, een doorzetter: hoe minder ze willen luisteren, hoe harder hij roept! En ook in deze tijd, ook nu vandaag, roept het voorbeeld van deze heilige ons, om ons te richten op Christus, op de goede zaak, om de radicale keuze te maken. Te kiezen voor dat waarvan we weten dat het het goede is. St. Stefanus wil óók ons de goede kant op hebben.

 En daar moeten we op vertrouwen, we moeten op Christus vertrouwen en hij daagt ons daartoe uit. Als wij uitgeleverd worden aan rechtbanken, landvoogden of koningen of ons in meer alledaagse moeilijke situaties bevinden, hoeven we ons geen zorgen te maken over wat we zullen zeggen "Want op dat uur zal jullie ingegeven worden wat je moet zeggen." Dàt is ook het vertrouwen wat Sint Stefanus uitademt als hij gestenigd wordt en bid: "Heer Jezus, ontvang mijn geest." Een act van geloof. Een échte getuigenis.  Laten we ons dus openstellen voor de (goede) richting waarheen Stefanus ons roept en laten we vertrouwen op Christus die ons niet uit het oog verliest als we het moeilijk hebben, maar ons kent, ons steunt en ons helpt op die (moeilijke) momenten.

 Moge de heilige Stefanus ook onze voorspreker zijn bij God, opdat ook wij mogen geloven en verkondigen zoals hij.  Amen.