Deze avond: een geschenk

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 233 niet laden

Geschenken in onze handen. We omringen ze met diepe gevoelens van erkentelijkheid. Geschenken van mensen drukken altijd iets uit van liefde en waardering. Soms is dat oppervlakkig. Bijna klakkeloos wordt de tegoedbon gekocht of een bloemetje meegepakt. Soms is dat heel intens, wanneer je je ten diepste door een ander voelt aangesproken, of zelf die andere aanspreekt. Ik moet dan denken aan huwelijkscadeaus, aan de uitgewisselde ringen, aan liefdesgeschenken.
Daarmee opent zich de ander ten diepste en ook de weg naar oneindigheid. Want als wij zo door elkaar worden aangesproken, als heel ons wezen zich verstaan weet, dan raken we verbonden met onze oorsprong, met de uiteindelijke bedoeling van ons leven, met God die achter en in iedere mens schuilt, hoe verborgen misschien ook. Mensen ervaren zichzelf dan als geschenk voor de ander, als verrijking en genade van zijn of haar leven. Maar die ervaring alleen is niet voldoende. Wij willen haar laten zien door bepaalde dingen met elkaar uit te wisselen. Dat is nodig, want op deze aarde zijn we door de grenzen van ruimte en tijd beperkt. We zeggen daarom: ik ervaar jouw als het geschenk van mijn leven en in dit voorwerp wil ik blijvend bij je aanwezig zijn. Zo worden geschenken gevuld met onze ziel, met onze overgave en liefde. Het zijn geen dode dingen meer maar 'ontvangen leven', gevuld als ze zijn met tederheid en met de poëzie van de liefde.
Dat geschenk wordt om zo te zeggen een sacrament, de tegenwoordigheid van de geliefde persoon. De dingen gaan spreken. We nemen een portret, een souvenir en we horen weer de woorden van toen, als was er geen afstand tussen toen en nu. De dialoog van de onsterfelijke liefde.
Ook de Eucharistie mogen we een liefdesgeschenk noemen. In het breken en delen horen we Jezus' woorden. Zijn hele persoon en zijn aandacht voor ons klinken door in dit gebaar. Er is geen scheiding, hier spreekt Hij ons aan en dompelt ons in zijn leven onder. Zo zijn we samen rond brood en wijn, zijn afscheidsgeschenk waarvan Hij vurig hoopt, dat het ons opent voor oneindigheid.
Wat had Hij ons beter kunnen geven dan deze 'levensmiddelen'. Nooit meer brood eten zonder aan Hem te denken. Nooit meer een glas wijn zonder het contact met de ruimte van de hemel. Dit geschenk, gave van geluk, is herinnering én belofte. Herinnering alleen is verbinding met wat achter ons ligt. Het is bekleed met de droefheid van voorbij. Dit geschenk is ook belofte, zoals elk liefdesgeschenk dat ten diepste is: de hoop dat we elkaar zullen terugzien, omdat er geen scheiding is. Geschenken zijn overbrugging van tijd en ruimte, zolang ons aardse leven duurt. Het drukt het verlangen uit nooit meer gescheiden te zijn, waarheen het leven ons ook voert en welke duisternis ons ook overvalt. Dit geschenk van Hem is evengoed brug tussen tijd en eeuwigheid, een weg van onbeperkte gemeenschap.
Nu kunnen we met Hem en zijn leerlingen gaan naar de Olijfberg en het verraad; gaan naar Golgota en het lijden; gaan naar de berg van het afscheid, dat geen afscheid is. Want lijden wordt vreugde en angst verkeert in moed. Met de Eucharistie in onze handen zijn we ten diepste gezien door Hem. Wat kan ons dan nog gebeuren?