5de zondag C (2010)

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 194 niet laden

ER IS CRÈCHE

OPENINGSWOORD

Vandaag horen wij in de eerste lezing en in het evangelie over Gods nabijheid. In de eerste lezing roepen de serafijnen, dat zijn de hoogste engelen van God, zó luid, dat de drempels van de tempel schudden in hun voegen - het lijkt wel een aardbeving - en daarom roept de profeet vol angst uit "Wee mij, ik ben verloren". In het evangelie gaat het er heel wat rustiger aan toe. Jezus Christus zit in een bootje, het water is heel kalm, en door zijn aanwezigheid gebeurt er een groot wonder.

Met de komst van Jezus Christus is God ons nog méér nabij gekomen dan in de tijd van het Oude Testament. En wel op zo'n manier, dat wij niet bang voor Hem hoeven te zijn. In Jezus Christus is God ons nabij als een Broeder, als een Vriend, als een Vader.

Velen van ons weten wel wat het is om zelf vader of moeder te zijn. Wat het is om je kind kwijt te zijn in een dichte menigte. Veel kinderen weten wat het is om papa en mama kwijt te zijn in een drukke winkelstraat. De zorg voor en het verlangen naar elkaar, dat je in zo'n situatie voelt, heeft ook God naar ons toe, maar dan nog veel sterker.

Gaan wij in deze viering met Jezus Christus op weg. Als wij proberen te doen wat Hij vraagt, zal Hij ons helpen in het leven van alledag.

Vragen wij vergeving voor de keren, dat wij eigen wegen zijn gegaan, ons niet door Hem hebben laten helpen.

OPENINGSGEBED

Laat ons bidden. God, allen die uw nabijheid ervaren, getuigen dat Gij heilig zijt en dat de aarde vol is van uw glorie. Wij bidden dat zij die door U geroepen zijn om dag en nacht te zwoegen voor uw Naam, blijven vertrouwen op uw Woord en de vreugde ervaren uw leerlingen te zijn. Door ... . Amen.

ER IS KINDERWOORDDIENST

PREEK

Je hoort mensen weleens zeggen: Wij hebben allerlei dokters bezocht. Honderden kilometers gereden. En het enige resultaat is dat men ons zegt: Je zult er mee moeten leren leven.

Wij hebben heel veel energie gestoken in die tweede van ons. Liefdevol en geduldig met hem gesproken, keer op keer, soms streng opgetreden. Wij hebben de school erbij in-geschakeld, maar het heeft allemaal niets geholpen. Hij heeft volop talenten, maar hij gebruikt ze niet.

Ik heb keihard gewerkt voor het bedrijf, overuren gemaakt, extra diploma's gehaald, nog eigen geld geïnvesteerd, en toch is mijn bedrijf failliet gegaan. En die studies hielpen ook al niet om elders aan de slag te gaan, want ik ben zogenaamd te oud.

Zo zijn er in onze wereld heel wat mensen, broeders en zusters, die zich in de apostel Petrus herkennen, wanneer deze zegt: "Meester, de hele nacht hebben wij gezwoegd zonder iets te vangen".

Ook nogal wat gelovige ouders hebben deze ervaring. Wij hebben onze kinderen laten dopen, naar de katholieke school gestuurd, wij hebben hen leren bidden, mee naar de Kerk genomen. En een aantal van hen zijn toch afgehaakt. Met kerstmis gaan ze nog wel, maar verder ook niet.

Ook priesters ondervinden iets dergelijks. Zij werken hard aan hun preek, uren lang. Zij zorgen dat alles stijlvol verloopt, dat de misdienaars hun vak verstaan, het koor heeft goed gerepeteerd, en toch komen er niet zo veel mensen.

Totdat ... totdat het wonder gebeurt en de netten barstensvol zitten. Onverwacht. Wat een geschenk! Een gave van God. God komt opeens de mens zó nabij, dat alles plotseling ten goede keert. De macht van God, zijn kracht, zijn heiligheid, zijn opeens voelbaar.

Het is omdat Petrus het enorme contrast voelt tussen enerzijds de heiligheid en de almacht van God en anderzijds zijn eigen kleinheid en onvermogen, dat hij uitroept: "Heer, ga van mij weg, want ik ben een zondig mens". Het is daarom dat ook de grote apostel Paulus in de tweede lezing van vandaag zegt: "En het laatst van allen is Jezus ook verschenen aan mij, de misgeboorte. Ja, ik ben de minste van de apostelen, niet waard apostel te heten, want ik heb Gods Kerk vervolgd".

Beste mensen, als wij merken dat de dingen niet allemaal lopen, zoals ze zouden moeten lopen, dan zouden wij het moeten aandurven om de dingen aan God toe te vertrouwen. Wij zouden Hem moeten wijzen op onze onmacht om zelf een bepaalde situatie in orde te krijgen.

Als onze auto het niet meer doet, kijken veel mensen toch eerst even zelf onder de motorkap. Misschien zit er enkel maar een kabeltje los. Maar als wij er niet uitkomen, en dat is meestal zo, dan roepen we er een monteur bij.

Zo zouden wij Jezus Christus veel vaker moeten betrekken bij allerlei situaties en gebeurtenissen in het dagelijkse leven. Dat wil niet zeggen, dat wijzelf dan met de armen over elkaar kunnen toekijken, zoals wij wel doen als de Wegenwacht ons komt helpen, nee, maar God kan ons wel een beetje sturen. Onze aandacht richten op een oplossing, die wijzelf niet zien. Hij kan het zo regelen dat mensen, die ons kunnen helpen, schijnbaar vanzelf op onze weg komen. Maar hier gelden Jezus' woorden: "Vraagt en u zal gegeven worden; zoekt en ge zult vinden; klopt en er zal worden opengedaan" (Mt. 7,7).

Wij weten: wij leven in een maatschappij waarin je moet vechten voor jezelf. Je moet je goede en sterke kanten laten zien; anders kiezen ze een ander. Als je als fabrikant niet zegt, dat jouw product veel beter is dan dat van een ander, kun je je bedrijf wel sluiten.

Maar bij God mag je met je kleinheid en je onmacht aankomen. Hij vindt jou toch wel geweldig, want je bent geschapen naar zijn beeld. Je lijkt op Hem, innerlijk.

Het is belangrijk te weten wat wij goed doen en goed kunnen - daarom hebben wij afgelopen woensdag op de zeer geslaagde vrijwilligersavond met zo'n 150 aanwezigen een talentenjacht gehouden - en het is belangrijk te weten, wat wij niet kunnen, wat wij niet goed doen. Dan kunnen wij het God laten doen. En... God zit te wachten op het moment, dat wij Hem om hulp vragen!

Broeders en zusters, wij hebben hier godsdienstvrijheid. Pater Jaap Borst heeft vlak vóór zijn vertrek nog verteld hoe hij in India dikwijls in het geheim moet werken. Eergisteren ontdekte ik op internet een filmpje van vijf minuten waarop je kunt zien hoe hindoes in India, geholpen door de politie nota bene, kerken en huizen binnenvallen en christenen met stokken en knuppels in elkaar slaan. Mannen, vrouwen en kinderen, niemand werd ontzien. Het zijn heel schokkende beelden. Het filmpje staat op mijn eigen website: pastoorfrankdomen.nl. Wat zouden die christenen graag gebruik maken van de vrijheid, die wij hebben.

Gebruiken wij onze vrijheid om werkelijk gelovige mensen te zijn en te worden. Niet alleen ‘s zondags, maar alle dagen van de week. Vrijheid is een groot goed, die wij niet ongebruikt mogen laten liggen.

Geven wij God een plaats in ons dagelijkse leven. Dan kunnen er in ons leven onverwachte wendingen plaatsvinden, zoals in het leven van de apostel Petrus: een net zó vol met vissen, dat het dreigt te scheuren. Wat voor een gave zou God voor ons klaar hebben liggen als wij Hem ècht te hulp roepen?

VOORBEDE

Om wijsheid, volharding en arbeidsvreugde voor alle mensen,
die speciaal geroepen zijn om de Blijde Boodschap te verkondigen,
en mensen voor de God te winnen.
Laat ons (zingend) bidden.

Voor onze wereld; dat het geloof in Jezus Christus -
die voor ons heeft geleden, is gekruisigd, gestorven én verrezen -
zoals overgeleverd is door de apostelen,
een plaats krijgt in het hart en het leven van alle mensen.
Laat ons (zingend) bidden.

Voor alle mensen die veel problemen hebben;
dat zij de moed niet verliezen,
maar blijven hopen op God, die alles ten goede kan keren.
Laat ons (zingend) bidden.

Om Gods zegen voor onze parochiegemeenschap;
dat steeds meer mensen
God en de Kerk een plaats willen geven in hun hart en hun leven;
en we bidden ook om een nieuwe penningmeester,
die dringend nodig is.
Laat ons (zingend) bidden.