Volhouden (2013)

Het zal je maar gebeuren: Je krijgt een factuur toegestuurd voor iets wat je niet hebt besteld en ook niet hebt ontvangen.
Dan laat je schriftelijk weten dat het hier om een vergissing gaat.
Er volgt een aanmaning.
Je belt erover.
Lukt niet.

Een mailtje, haalt ook niets uit. (Een kloosterling moet ook nog eens uitleg geven aan de overste).
Er blijft niets anders over dan volhouden, want recht hebben is nog niet hetzelfde als recht krijgen.

Of u loopt een straatje in waar vroeger een bordje "verboden toegang" stond, maar er staat geen bordje meer en loopt erdoor. Bekeuring!

En nu gaat u de lange weg in om daar van gevrijwaard te worden.
Dat wordt volhouden en soms heel lang.
Het is dan bovendien aan te bevelen om er anderen bij te betrekken, want samen bereik je meer dan alleen.
Misschien hebt u nog nooit een goedkeuring of zoiets aangevraagd bij een overheidsinstantie.
Dat kan vlot verlopen, maar het kan ook een lange lijdensweg worden. Kwestie van volhouden.

Die vrouw uit het evangelie van vandaag wist er ook wat van, maar uiteindelijk, na lang volhouden, kreeg ze haar recht van de onrechtvaardige rechter.

Een verhaal van alle tijden.
Jezus verwijst naar de vasthoudendheid die voor het dagelijkse leven dikwijls noodzakelijk is.
En dan verwijst hij naar ons bidden tot God.
Dat is geen onrechtvaardige rechter en geen overheidsinstantie, geen handelaar.
Maar Jezus weet ook hoeveel geduld er gevraagd wordt als we biddend God ergens om vragen.
Dan komt er meestal ook niet meteen een antwoord op ons verzoek.
Het antwoord, de vervulling van wat we wensen kan lang op zich laten wachten.
Hij raadt ons aan om met dezelfde vasthoudendheid te werk te gaan zoals we dat in ons dagelijks leven gewend zijn. "Blijf bidden en hou het vol".

Het is niet per se nodig om in wonderen te geloven, maar er zijn voorbeelden te over van gebedsverhoringen na lang, heel lang bidden.
Hoe dat precies werkt weten we niet, maar wie had ooit kunnen bevroeden dat 50 jaar bidden voor het doorvoeren van de besluiten van het Tweede Vaticaans Concilie ooit nog eens paus zou opleveren die er voor gaat.

Zoals ook de val van de Berlijnse muur voor velen een gebedsverhoring is.
Waar mensen met hart en ziel op aandringen daar gebeurt tenslotte iets, zij het na lange tijd en zelfs na heel veel onrechtvaardigheid.
Het is van groot belang om al biddend niet alleen te staan.
Daar komt dat samen bidden vandaan zoals we dat hier ter plekke doen en soms hardop.
Maar het kan ook alleen en in stilte al is dat moeilijker lang vol te houden.

Nadenkend over onze manier van bidden gaan we gemakkelijk voorbij aan die andere manier van bidden: Het uiten van dankbaarheid voor al het goede dat ons zomaar wordt toebedeeld en verder het erkennen van onze eigen kleinheid en de grootheid van de Eeuwige tot wie wij ons richten.

Eucharistie vieren betekent eigenlijk niets anders dan dankbaarheid vieren.
Heel goed, vooral voor degene die al vragend elke vorm van dankbaarheid zou vergeten.

Of we nu vragen, danken of eer betonen, het is steeds een kwestie van de lange adem.
God is een Vader die ons mensen graag mag, daarom moeten we het bidden nooit opgeven.

Amen