Vijftiende zondag door het jaar (2009)

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 201 niet laden

Naar aanleiding van deze evangelietekst las ik pas de volgende uitspraak: Per twee zendt Jezus zijn leerlingen uit: één die spreekt en één die luistert, één die geneest en één die rust, één die geeft en één die neemt. De boodschap van God vraagt om beide. Van een eenzijdig bericht raakt niemand overtuigd. Die uitleg bij het evangelie heeft ons veel te zeggen.
Mensen die spreken, die getuigen over Jezus' boodschap zijn belangrijk, maar mensen die in de geest van Jezus luisteren naar anderen, die zijn minstens even belangrijk. Weinig zeggen maar goed luisteren, dat inspireert meestal veel meer dan veel zeggen en niet luisteren. Dat is een feit.
Mensen die genezend, helend, helpend, troostend bezig zijn, zijn heel belangrijk voor de gemeenschap, maar mensen die op zijn tijd rust en stilte zoeken om in die rust en stilte Jezus' boodschap te overdenken, die zijn minstens even belangrijk.
Je hebt mensen die zich bij wijze van spreken uit de naad lopen in al hun activiteiten voor de medemens, maar ze lopen wel het risico dat zij zichzelf voorbij lopen, dat ze op een keer een soort burn-out krijgen, omdat ze te weinig rust gezocht hebben om hun batterijen weer op te laden. Mensen die deze rust wel nemen, stralen meestal die innerlijke rust ook uit, waardoor ze die haast automatisch ook doorgeven aan anderen.
Die twee aspecten van spreken en luisteren, van helpen en rust zoeken moeten altijd samen gaan, wil Jezus' boodschap tot zijn recht komen. Als ik dat vertaal naar onze tijd toe, dan zou je kunnen zeggen: mensen die vóór kunnen gaan in een eucharistieviering, die leiding kunnen geven, zijn heel belangrijk voor de geloofsgemeenschap. Maar even belangrijk zijn mensen die op de zondagmorgen meevieren, even belangrijk is een koor dat de viering opluistert even belangrijk zijn al die mensen die vrijwilligerswerk doen in de parochie. Ook hier geldt: beide groepen zijn van belang voor de gemeenschap. Het is niet: het een of het ander, het is allebei.
Twee aan twee zendt Jezus zijn leerlingen erop uit. Ze moeten bij elkaar steun en inspiratie kunnen vinden, ze moeten op elkaar kunnen terugvallen als het eens moeilijk gaat. ze moeten bij het getuigen elkaar aanvullen om zo mensen te overtuigen. Zijn leerlingen waren ook maar gewone mensen zonder theologische opleiding, de een was wellicht onzeker, de ander had wellicht meer flair, de een had wat meer begrepen van Jezus ' boodschap, een ander wat minder, maar samen waren ze in staat iets over te brengen op anderen.
En als Jezus ze op weg stuurt, heeft hij voor hen een heel belangrijk advies: neem geen overbodige bagage mee, alleen het hoognodige. De aandacht voor de bagage vermindert de aandacht voor mensen, vermindert je kracht om jezelf helemaal te geven.
Toen ik deze tekst las, moest ik eraan denken hoe ik in 1965 naar de Filippijnen vertrok met in mijn koffer een hele stapel boeken waarvan men hier gezegd had dat ze heel belangrijk waren voor het latere werk. Nou, de meeste boeken heb ik nooit meer ingekeken, het was echt overbodige bagage. Een oudere missionaris zei ook nog tegen me: vergeet maar alles wat je op het seminarie geleerd hebt, met heel die theologische theorie kun je niets doen, je moet open staan voor de mensen en van hen leren.
Je moet niet denken dat je door je studie alles weet. Die uitspraak was wel wat erg kort door de bocht, want studie, een theoretisch leerproces doormaken, is heel belangrijk, je moet een ondergrond hebben van waaruit je aan de slag kunt. maar het eigenlijke leerproces doe je in het veld, in je contacten met mensen. Dat is veel belangrijker. En wie niet kan luisteren naar de mensen die hij ontmoet, kan ook geen woorden spreken die zij verstaan. Wie denkt de waarheid in pacht te hebben, maakt meestal meer kapot dan hij opbouwt. Maar waar we samen ons inzetten voor Jezus' boodschap, in groepjes van twee of groepjes van vier of van tien, daar kan iets van die boodschap werkelijkheid worden.