Twee overwegingen bij de naam Tabor (2008)

Tabor-parochie

Weg op de berg Tabor. (Lijkt op S15??)Op het kerkplein van de Nicolaas werd op Pinksteren nog wat nagepraat over de namen die je kon kiezen voor de parochie. "Ik heb Tabor gekozen" zei iemand. "De TA van tafelen en BOR van borrelen!" Een naam waar je meer van kunt maken dan je denkt!

Als de twee parochies van de H. Barbara en de H. Nicolaas gaan fuseren zullen ze de oude namen voor de kerkgebouwen in ere houden, maar samen de naam Taborparochie krijgen. Pastor Jan Albers kwam met dit idee. Het was een van de favoriete namen toen de Emmauskerk nog een naam moest krijgen. Tabor is een berg in Noord-Israël, dichtbij het meer van Galilea, bij Nazareth en Kana. Waarom deze naam, wat is daar dan gebeurd?

Jezus was op weg naar Jeruzalem, waar Hij gekruisigd zou worden. Een paar keer had Jezus met zijn leerlingen gepraat over de risico's die hij liep. Het was heel goed mogelijk dat de mensenzoon zou moeten lijden en sterven, maar op de derde dag ... Zijn leerlingen begrepen dat niet meteen. Pas achteraf gingen ze zien met nieuwe ogen: dat God hem deed opstaan tot nieuw leven. Een mysterie, zeg dat wel!

Het verhaal van 'de gedaanteverandering op de berg' (volgens zeer oude bronnen de berg Tabor) vertelt over dit Geheim. Jezus ging met drie leerlingen (Petrus, Johannes en Jacobus) de berg op om er in afzondering te bidden. De berg is in de bijbel vaak de plaats van Godsontmoeting. Terwijl Jezus aan het bidden was, veranderde Hij. Gebed verandert je! De leerlingen gingen Hem zien in een ander licht. Zijn gezicht ging stralen als de zon, zijn kleren werden schitterend als licht.

Ze zagen Jezus in gesprek met Mozes en Elia. Oud en nieuw raakten elkaar. Jezus staat voor het Nieuwe (tweede) Verbond, Mozes en Elia voor de Wet (Thorá) en de Profeten, het Oude (eerste) Testament. Het gesprek ging over wat hem te wachten stond, zijn lijden en dood. Biddend is Jezus bezig met de weg die Hij wil en moet gaan, ten einde toe. In Mozes en Elia herkent Hij zich. Hij trekt zich aan hen op, en weet dat God ook deze grote mannen van het verleden niet in de steek heeft gelaten. Dat zet zijn leven in een ander licht.

Voor de drie leerlingen een overweldigend hoogtepunt boven op de berg. Kon het maar zo blijven: 'Laten we hier drie tenten bouwen: een voor U, een voor Mozes, en een voor Elia.' Maar zoals het gaat met hoogtepunten: zo blijft het niet, zo kán het niet blijven. Ze moeten weer de berg af, met beide benen op de grond, terug naar de harde realiteit. De weg naar Jeruzalem zal een kruisweg worden. Maar het visioen boven op de berg blijft wel met hen meegaan als een herinnering, een bron van hoop en vertrouwen: ooit zal het zó worden, zó is het bedoeld - in het volle, stralende licht van de Eeuwige.

Een stem van God klinkt boven op de berg, vanuit een wolk die hen overschaduwt. De wolk is een bijbels teken van Gods aanwezigheid. De verborgen God spreekt een bemoedigend woord. Hij noemt Jezus 'Zijn welbeminde: luister naar hem'. De drie leerlingen (dat zijn wij, mensen uit de Barbara, de Emmaus en de Nicolaas) kunnen hun ogen niet geloven, vallen ter aarde, buigen diep voor dat Geheim. Jezus komt naar hen toe, raakt hen aan en zegt: 'Sta op en wees niet bang'. Zo gebeurde het in werkelijkheid. Het visioen was voorbij, maar in de verhalen van de verrijzenis klinkt steeds datzelfde refrein: sta op en wees niet bang.

In het verhaal wordt oud en nieuw met elkaar verbonden, het gaat over Gods Geheim dat wij als geloofsgemeenschap zoeken, en soms even mogen zien (op toppunten, of vanuit de diepte). Het vertelt ook van de harde realiteit: van de weg die je moet gaan, ieder voor zich, maar gelukkig niet alleen. Samen de berg op, en gesterkt weer naar beneden, doen wat moet worden gedaan. Zo willen we een parochie zijn en onze naam eer aan doen: ons leven zien in dat andere licht. Dat inspireert om op te staan en door te gaan, berg op en berg af.

Op 6 augustus vieren de Oosters-orthodoxe kerken (maar ook de oecumenische broedergemeenschap van Taizé) de gedaanteverandering op de Tabor als een groot feest. In onze kerk lezen we dit verhaal op de tweede zondag van de Vasten, 19 maart 2000. Reden tot een bescheiden Tabor-feest. Jammer dat het dan vastentijd is, vanwege het 'TAfelen en BORrelen'!

* Pastor Frans Overbeek

"Drie parochies vinden elkaar als ze samen naar buiten kijken, over eigen grenzen heen. Dan valt veel binnen-parochieel gekrakeel in het niet. Nicolaas was de heilige, die bij uitstek op zoek was naar de arme. Emmaus was de herberg voor de vreemdeling onderweg', teleurgestelde mensen ontmoetten in de vreemdeling de Heer. Barbara zat opgesloten in de toren te koekeloeren naar buiten: wat er ook gebeurt en wat mijn vader ook van me wil, ik geef mijn geloof niet op! Drie namen die te maken hebben met aandacht voor de ander, de vreemdeling, de arme, de heiden. Drie raken aan eenzelfde ideaal. "Wat is het goed voor ons om voor anderen een tent te bouwen!"

*Pastor Jan Albers:

Als je voortaan Tabor heet ...

In het boek 'De Toverberg' van Thomas Mann reist de jongeman Hans Castorp naar het hooggelegen sanatorium in Dayos. Hij wil er een paar weken blijven, maar het worden zeven lange jaren. Het zijn voor Hans jaren van ijle bespiegelingen, van eindeloos gefilosofeer, ver boven en los van de werkelijkheid. Na zeven jaren moet hij gelijk naar het front, want de eerste wereldoorlog is uitgebroken. Terwijl de kogels om Hans zijn oren fluiten zet zijn schepper, de auteur, hem als volgt op zijn plaats: 'Verbouwereerd zit Hans in het gras en wrijft zijn ogen uit, als een man die ondanks tal van vermaningen verzuimd heeft de pers te volgen'. Einde citaat. Wie de berg bestijgt, doet er verstandig aan de werkelijkheid mee naar boven te nemen.

Zoals Jezus het leed van zijn dagen meetorste, even radicaal kiezend tegen het onrecht als Elia, lang, en Mozes nog langer geleden. Op topmomenten in je leven doe je zo'n keuze. Maar zo'n keuze zal je bergafwaarts sleuren en vernederen. Op beide momenten lijk je in ware gedaante op Hem.

Taborparochie zijn is vanuit het donker, vanuit het tranendal, vanuit het niet weten hoe toch perspectief zien en geven aan en voor elkaar.

* pastor Wim Heuver