Een hele tijd geleden vertelde ik u al eens over de verhalen van een vrouwelijke gynaecologe over situaties die zij had meegemaakt in haar praktijk. Het ging dan vaak over fundamentele keuzes die mensen moesten maken en hoe ze daar mee om gingen. Zo was er het verhaal van een koppel kunstenaars. Beiden waren bedreven muzikanten en ook hun kinderen was een ruime creativiteit gegeven. En toen raakte de vrouw onverwacht nog zwanger. Dat was op zich geen probleem maar bij de eerste echografie bleek dat het kindje maar één handje had. Het was voor de kunstenaars een onoverwinnelijke drempel. Hun kindje zou nooit piano kunnen spelen of welk instrument ook want daarvoor diende je twee handen te hebben. Het team in het ziekenhuis weigerde om die reden de gevraagde abortus. Het koppel is daarvoor uitgeweken naar het buitenland en het kind is er nooit gekomen. Bij een ander koppel werd vastgesteld dat het kind zwaar gehandicapt zou zijn en wellicht amper levenskansen had. Het werd hen aangeraden om het kind niet geboren te laten worden. Het was voor hen niet vanzelfsprekend want het kind was langverwacht en meer dan gewenst. Ze kozen voor het leven en het kind is geboren. Het heeft maar een paar dagen geleefd en is omringd door de warmte van zijn ouders gestorven.
De twee koppels maakten fundamentele keuzes. Ik vertel ze u niet in de zin van de goede en de slechte keuze maar omdat het gaat om de keuze tussen leven en dood. En deze dagen rond Pasen gaat het de hele tijd over leven en over dood. Over dood die geen eindpunt kan zijn en over leven dat geen einde kent.
Wat is dood? Dood is eigenlijk zeggen: het zal nooit meer zijn zoals het geweest is en dat zal ook nooit meer terugkomen. Dood wil zeggen: geen weg terug. Dood is stilstaan, geen vertrouwen meer hebben in iets of iemand anders, geen uitzicht meer hebben, helemaal alleen zijn.
De vrouwen die naar het graf gaan in het evangelie van vandaag hebben geen uitzicht meer. Ze zijn Jezus kwijt, ze zien geen toekomst meer. Ze proberen nog vast te houden aan datgene wat voorbij is. Ze gaan het lichaam van Jezus balsemen. En ze maken zich grote zorgen over hoe het zou gaan, over de toekomst, over of ze het wel zouden kunnen. Het ligt voor hen als ware het een steen die verder leven belemmert. Zou de steen niet te zwaar zijn om weg te rollen? De steen was immers, zegt het verhaal uitdrukkelijk, heel groot. Maar kijk: toen ze bij het graf aankwamen was de steen al weg. Datgene waar ze zich zo zorgen om gemaakt hadden was al weg en het graf ligt open voor hen.
We doen dat in ons leven ook wel eens: terugkeren naar dode punten. We komen vaak terug op zulke momenten: een moment van groot verlies, van mislukking, van een verloren droom. We gaan zelf vaak naar dat graf met die grote, zware steen.
Maar de vrouwen uit het evangelie vinden in dat graf geen dood meer. Integendeel, ze zien het licht van die jongeman die hen zegt: "Hier is niets meer te zien, Hij is weg". Ze voelen dat ze teveel hebben gekeken naar wat ze verloren waren en ze voelen terug datgene waar Jezus voor stond. Dat Hij niet meer dood zou zijn is ongelooflijk maar hadden ze daarvoor ook al geen ongelooflijke dingen gezien? Een blinde die terug kon zien, een dove die kon horen, een lamme die ging lopen, water dat wijn werd, duizenden mensen die aten van een paar broden en een paar vissen.
Jezus staat voor kiezen voor het leven. Leven is vooruitgaan, samenzijn met anderen en er zijn voor elkaar. Elkaar graag zien geeft leven. Eindeloos leven.
Het kan goed zijn om af en toe langs het graf te gaan. Om even stil te staan en helemaal alleen te zijn. Maar we mogen niet bij dat graf blijven zitten want daar is eigenlijk niets te zien. God zendt ons altijd maar opnieuw weg van dat graf en de dood, naar de levenden, naar de levende mensen van nu, opdat wij daar onze verantwoordelijkheid zouden opnemen. Hij zendt ons naar de levende liefde tussen mensen. ‘Wees niet bang'. Dat is het wat de vrouwen horen. Kies maar voor het leven. In het graf is helemaal niets te vinden. Hier, in het volle leven, kunnen wij Jezus tastbaar ervaren. Jezus leeft in ons, waar wij Zijn liefde concreet maken, overal waar wij uitgestotenen thuis brengen in de kring van de gemeenschap, overal waar wij ons verzetten tegen de liefdeloosheid rondom ons, overal waar wij leven schenken aan diegenen die hopeloos lijken. Overal waar wij kiezen voor het leven.
De twee kunstenaars bleven vastzitten aan het graf van verdriet om wat hun kindje nooit zou kunnen. Daardoor zagen ze geen leven en konden ze er niet voor kiezen. Ze zagen enkel dood. De twee anderen waren naar het graf gegaan. Maar de steen was weg en binnen in dat lege graf kozen ze voor het leven, voor ieder klein kansje dat hun kind zou kunnen krijgen.
Verrijzen gebeurt lang voor de dood, in duizend kleine keuzen die we maken. Indien wij maar met groot vertrouwen wegen zouden zoeken voor onszelf en voor elkaar, indien wij maar meer willen geloven dat het kan, indien wij maar bewogen blijven door de liefde, dan zijn we goed op weg. Ik wens u zoveel leven toe voor alle momenten dat u ervoor kan kiezen. Een zalig Pasen.