Beste vrienden,
Onze-Lieve-Heer Hemelvaart is heden ten dage een feest dat ver van ons bed staat. Voor de meeste mensen is het enkel een extra dag vrijaf. Maar het 'waarom' van dit feest is volkomen in de vergeethoek geraakt. Op veel parochies is het trouwens Eerste Communiefeest of Vormsel en dat is handig meegenomen want zo moet je niets zeggen over de ten hemel opneming van Jezus Christus. Nochtans is het een belangrijk feest dat ons heel wat leert over wie God, wie Jezus Christus is. Ik plaats het even in het geheel van de Blijde Boodschap.
Met Kerstmis hebben we gevierd dat God mens geworden is. Jezus ziet er uit als elk mensenkind maar van bij het begin stellen mensen zich de vraag: Wie is Hij toch?
Wie is die vreemde man die zieken geneest en zondaars bevrijdt. Die vragen leven in heel het Evangelie. We zien dat een klein groepje mannen en vrouwen stilaan ontdekken wie Jezus eigenlijk is. Hun geloof in Hem groeit langzaam. Het dreigt echter verloren te gaan wanneer ze Hem zien gekruisigd worden. Maar met Pasen verandert die twijfel echter in vreugde en hoop wanneer ze mogen ontdekken dat Hij verder leeft. Jezus verschijnt aan zijn leerlingen nog veertig dagen. In die tijd doet Jezus hen tenvolle begrijpen wie Hij is. Hij maakt hun geest toegankelijk voor de Schriften, zoals het in het Evangelie staat. Dan zit Jezus' tijd erop.
Hij kan terug naar Zijn Vader gaan. Met een gerust hart: Hij heeft zijn vrienden voldoende begeleid en genoeg meegegeven opdat zij zijn droom kunnen verder helpen realiseren.
Ze weten nu dat Hij verder leeft en dat Hij hen nooit in de steek zal laten; maar dat zij geroepen worden om zijn droom te realiseren en dat is hun vreugde. Maar mensen blijven mensen: zwak, soms zo sterk twijfelend aan zichzelf. Daarom zal Hij hen binnen tien dagen met Pinksteren zijn Geest zenden: een Helper, Diegene die hen steeds weer opnieuw courage en sterkte zal geven. Hemelvaart, beste vrienden, is bijgevolg het eindpunt van een opvoedingsproces. We kunnen het vergelijken met wat zoveel ouders al hebben meegemaakt.
Ze krijgen kinderen en voeden hen met vallen en opstaan op tot volwassen mensen. Op een bepaald moment nemen die kinderen en ouders afscheid van elkaar, bijvoorbeeld door het huwelijk: net zoals in het hemelvaartsgebeuren een afscheid maar ook een blij nieuw begin: door de opvoeding zijn de kinderen nu in staat om zelfstandig door het leven te gaan; om de dromen van de ouders op hun manier waar te maken. De ouders zijn weg, maar zijn er eigenlijk nog altijd. Ze zijn er nu als helpers; veel grootouders zullen weten wat dit betekent. En het doet deugd de kinderen nog eens in huis te hebben. Laat het een vergelijking zijn: God zal ook wel heel blij zijn dat wij zijn kinderen Hem nog wekelijks willen ontmoeten in de Eucharistieviering. Daarop voortdenkend geef ik u graag nog een andere vergelijking mee.
De geschiedenis heeft het zo gewild dat priesters zo'n beetje Jezus' plaatsvervangers op aarde zijn geweest. Heel het geloofsleven was en is rond hen gecentreerd. Nu wordt er al jaren gezegd dat alle mensen geroepen zijn om hun geloof te verkondigen, door te geven maar het is een feit dat zolang er nog voldoende priesters zijn deze taak vooral aan priesters wordt over gelaten. (ik zie voor mij heel hardwerkende, edelmoedige priesters) Totdat ze wegvallen (bij wijze van spreken: totdat ze ten hemel opstijgen), dan zie je soms dat bloeiende parochies woestijnen worden want heel het geloofsleven stond of viel met die priester. In de lijn van het Evangelie is die succesvolle priester dan tekort geschoten. Hij heeft nooit zoals Jezus van zijn parochianen volwassen gelovigen gemaakt die zich verantwoordelijk weten om het geloofsleven in stand te houden. In de komende jaren zal het wellicht op veel parochies hemelvaart zijn wegens het tekort aan nieuwe priesterroepingen. Laten we ons daarbij niet focussen op zij die zijn heengegaan maar op zij die achterblijven en een nieuwe Kerk kunnen laten geboren worden. Iets negatiefs, een tekort, kan op lange termijn een zegen zijn. Want op veel plaatsen, ook in ons ziekenhuis, is de pastoraal een samengedragen verantwoordelijkheid tussen priester en leken geworden. En ik denk dat dit echter en rijker Kerk-zijn inhoudt. Wie zou ik zijn zonder mijn collega, de zusters en andere medewerkers ? Het belangrijkste is dat we elkaar blijven bemoedigen en steunen in onze taak en roeping om zieken bij te staan.
Laat deze bezinning op het hemelvaartsgebeuren daartoe een bijdrage zijn. Dan wordt Hemelvaart zoals bij de eerste leerlingen een vreugdevol feest, in plaats van een droevig afscheid.