Ook wij hebben van God deze wereld gekregen en worden opgeroepen er iets moois van te maken. Maar ook wij hebben mensen als Al Gore nodig om ons wakker te schudden over de miserabele toestand van ons milieu. Maar het milieu mag niet onze enige bekommernis zijn. Meer dan ooit hebben we hier in het Westen profeten nodig die getuigen van waarlijk evangelisch leven, die ons tonen dat het ware geluk niet te vinden is in geld of bezit, die tonen dat samen zoveel rijker is dan alleen, die oog hebben voor het gekwetste en aftakelende leven, die God herkennen in de kleinste onder de mensen. We hebben de bijbel, maar in hoeverre stippelt die ons leven uit? We hebben de kerkelijke leer. Het is niet omdat bepaalde punten moeilijk liggen in onze maatschappij dat we de ganse leer overboord moeten gooien. Ook bij de punten die moeilijk liggen, mogen we ons afvragen welke zorg of pastorale liefde er schuil gaat achter die regel.
Is Christus de hoeksteen in ons leven? M.a.w. stuikt ons leven ineen als Jezus er uit verdwijnt? Hoeveel tijd besteden we aan gebed? Hoe dikwijls nemen wij beslissingen gebaseerd op de bijbel? Allemaal zijn we werkers in Gods wijngaard. Dat betekent dat die wijngaard niet ons bezit is en dat we dus niet om het even wat kunnen doen. Dat betekent ook dat we er moeten voor zorgen dat die wijngaard er ook nog is voor de komende generaties en dat wanneer de Heer van de wijngaard komt, hij bij ons de vruchten van geloof, hoop en liefde mag oogsten. Alles begint met een opstelling die bijzonder moeilijk is in deze tijd, namelijk de overtuiging dat deze wereld en uiteindelijk ook ons leven ons geschonken is. Het is niet makkelijk dit te geloven in een wereld waar valse profeten luidkeels verkondigen dat je leven van jou is en van niemand anders. Zij moeten niet hebben van hoop, maar van de zekerheid van harde cijfers op de bankrekening. Ze moeten niet weten van echte onvoorwaardelijke liefde maar enkel van liefde die hen dient. Ze moeten zeker niet hebben van geloof en zich toevertrouwen aan, alleen zichzelf vertrouwen ze en zijzelf moeten voor de zekerheden in het leven zoeken. In zo'n maatschappij is God dood en blijven we vaderloos achter. Voor christenen mag dit niet het geval zijn, wij moeten blijven leven vanuit het besef dat dit leven gave en opgave is, voor elke mens. Het lijkt contradictorisch, maar eens je dit ontdekt hebt, zal je leven misschien wat "armer" lijken aan de oppervlakte, maar veel rijker worden in de diepte. Het zijn die diepte-ervaringen die het leven draagbaar maken en zin geven.