Een zending en een opdracht (Mt. 10,6)

Wie ogen heeft en ze gebruikt, ziet en weet dat de coronapandemie een zwaar inpakt heeft. De coronapandemie van het jaar 2020 heeft al veel leed veroorzaakt: de oversterfte, toenemende verarming, werkloosheid. Een economisch herstel dat moeilijk zal verlopen. Welke zijn de psychische, economische, de sociale, de politieke gevolgen van deze crisis? Ze is niet de eerste crisis en zal ook niet de laatste zijn.

Door medelijden bewogen

Jezus zag in zijn tijd veel mensen die afgetobd waren, uitgeput en moe. Hij had medelijden met hen en heeft zich ingezet om hoop en verlichting te brengen.

Het evangelie van Mattheus stelt deze trek van Jezus sterk in de verf. “Bij het zien van de menigte was Jezus door medelijden bewogen.” “Barmhartigheid ‘, was het parool van zijn optreden. Hij heeft veel mensen met fysisch en psychisch lijden genezen. Hij heeft mensen opgetild, die door autoriteiten afgeschreven waren en naar de rand geduwd.

Het vers bij Mattheus is als een echo uit het boek Exodus waar de HEER tot Mozes zegt: “Ik heb gezien hoe ellendig mijn volk er in Egypte aan toe is, ik heb hun jammerklachten over hun onderdrukkers gehoord, ik weet hoe ze lijden. Daarom ben ik afgedaald om hen uit de macht van de Egyptenaren te bevrijden, en om hen uit Egypte naar een mooi en uitgestrekt land te brengen” (Ex. 3,7-8).

Invloed van de religies

Gans de bijbel is geschreven vanuit het geloof dat God met zijn volk begaan is. Dit besef is in het Westen aan het wegdeemsteren. Dit heeft dan het voordeel dat wij hem niet moeten beschuldigen dat hij de wereld zou straffen, maar het nadeel dat wij een belangrijk gegeven weglaten nl. dat hij met ons is begaan.

Religie is in de voorbije maanden niet zo sterk aanwezig geweest, zelfs wat onmachtig omdat kerken en religieuze gemeenschappen zich - en dit terecht - moesten schikken naar maatregelen tijdens de lockdown en daardoor bepaalde belangrijke opdrachten niet konden opnemen, zoals gemeenschap vormen rondom de eucharistie en in gebedsbijeenkomsten.

De stem van de religies, ik weet niet of zij te horen was in het duidingsprogramma De afspraak.

Paus Franciscus heeft al heel vaak het beeld van het lazaret en een veldhospitaal gebruikt om aan te geven waar de kerk moet aanwezig zijn. Hij zelf is zeker in de voorbije maanden present geweest, ook al was hij fysisch alleen. Zijn dagelijkse eucharistie is tijdens de Italiaanse lockdown langs livestreaming wereldwijd gevolgd, Hij heeft aandacht voor de velen die in deze coronapandemie geleden hebben, medemensen verzorgd, familieleden begraven. Hij heeft de gelovigen aangemoedigd om te bidden voor allen die zich ingezet hebben tijdens deze crisis. Hij drukt zeker de hoop uit dat het coronagebeuren mag leiden tot een levensstijl met meer solidariteit en rechtvaardige verhoudingen.

Hoop

“Je zult blijven hopen en voor anderen

Een teken van hoop zijn …

Als je geen enkele situatie dramatiseert

En over schaduwen heen naar zonlicht zoekt.

Als je niet zomaar afwacht wat groeien zal

Maar zaait bij elke wind.

Als jij je verantwoordelijk weet voor hen

Die zonder jou de moed verliezen.

Als je in alle tegenheden

In God vertrouwt die alles ten beste leidt.

Als je met schroom je inleeft

In de pijn van wie gewond werd.

Als je nooit moe bent het goede te doen

Ook in de kleine dingen van elke dag.

Als je hen die vertwijfelen, helpt geloven

In zichzelf en in de goedheid van het leven.

Als je mensen in nood, God brengt

Aan wie zij het meest nood hebben.

(Tekst van Valeer Deschacht)

Medewerkers

Jezus berustte niet in die toestand van hopeloze, uitgeputte mensen.  Hij ziet de nood van mensen. Hij zoekt medestanders om hoop te brengen. Hij heeft mensen geroepen om bij hem te zijn en om vanuit zijn gedrevenheid naar de mensen toe te gaan.

Uit de kring van de eerste volgelingen koos hij een groep van twaalf leerlingen. Voor de groepsdynamiek werd twaalf weleens als een ideaal getal voorgesteld van een overzichtelijke groep. Bij Jezus heeft het wel een verwijzing naar de twaalf stammen van Israël (Eerste lezing). Twaalf mannen, elk met eigen persoonlijkheid en achtergrond. We weten meer over Petrus en zijn broer Andreas, alsook over de zonen van Zebedeus, over Levi. Deze maakt wel een vlugge promotie, als we dit woord mogen gebruiken. Hij was geraakt door een blik van Jezus terwijl hij in zijn belastingkantoor zat. Jezus raakt mensen te midden van hun beroepsactiviteit, midden in het volle leven.

Als wij de apostelen beschouwen als de eerste bisschoppen dan is hun groep flink aangegroeid; er zijn er meer dan 5000. We mogen de groep nog verruimen naar alle mannen en vrouwen die Jezus roept om tot zijn volk te behoren. Hij verlangt een volk dat missionair is. De eerste zending, beperkt tot binnen Israël, is sinds Hemelvaartsdag gericht tot de ganse wereld. Het kleine Covid 19 heeft ons allen bewust gemaakt van de verbondenheid van één grote wereld. Voor deze éne wereld moeten wij aan God vragen arbeiders te sturen. Nog meer dan in Jezus’ tijd weten we dat het aantal arbeiders voor de oogst niet zo groot is, zelfs zorgwekkend in de Westelijke wereld.

De consignes van Jezus zijn mettertijd veranderd of toch niet.

Verkondigt op uw tocht;

Het koninkrijk der hemelen is nabij.

Genees zieken, wekt doden op,

reinigt melaatsen en drijft duivels uit.”

Hoe geven we daar inhoud aan?

Voor de genezing doen we nu beroep op de gezondheidsdienst, die vooral in deze coronatijd hard gewerkt heeft. Aan gezondheid zijn zoveel aspecten verbonden, lichamelijke, psychische, existentieel. Mensen zijn zinzoekers en hebben vragen naar zingeving. De boodschap van Jezus spreekt over verbinding en hechting,

Waar liggen onze schatten? Van wat en door wie zijn we bezeten?

Jezus zet ons aan naar mensen toe te gaan met woorden en daden en met een boodschap die hoop geeft en bevrijdt. Dat wij zelf de vreugde mogen ontdekken dat God nabij is en aan het werk is door het goede dat mensen doen en dat ook tijdens de coronatijd dag na dag is gebeurd.

In een cultuur waar rendement en winst voorop staan, klinkt het tegendraads om te durven wijzen op het belang van het gratuite.” Voor niets hebt gij ontvangen, voor niets moet gij geven.” Vanuit het vertrouwen dat God ons schenkt, mogen, wij naar anderen toegaan.

Tijdens de lockdown gaf een collega uit de dienst Zingeving en pastoraal me het boek te lezen van Barbara Wood, De kinderen van Moembi. Het gaat over de evolutie in Kenia. Doorheen de vele politieke veranderingen is een Engelse verpleegkundige op haar verpleegpost gebleven. Het boek steunt zogezegd op het denkbeeldig dagboek van Grace Treverton (1890-1973). Daaruit een citaat van haar antwoord aan haar broer Harold, die vond dat ze naar Suffolk, haar plaats van herkomst moest terugkeren.

 

“Als men nooit de stem van het avontuur volgde en zich in nieuwe werelden waagde, wat zou de aarde dan vervelend zijn! Het ligt in de natuur van de mens voort te gaan, te experimenteren, naar de horizon te kijken en zich af te vragen wat daarachter ligt. Als mijn tijd komt, dan bid ik dat ik niet zo star zal zijn als mijn broer, dat ik de moed zal hebben om tegen een toekomstige Treverton te zeggen: zoek je lot waar je hart je heen leidt. Vergeet je geboorteplaats nooit en koester die, maar ga daarna je eigen gang, zoals ook een kind zijn moeder moet verlaten” (op. cit., p. 731).

De twaalf apostelen hebben zich toevertrouwd aan Jezus en hebben sporen getrokken, langs waar wij verder kunnen. De post-coronatijd stelt ons voor nieuwe opdrachten, zoals de bisschoppen in een korte Pinksterverklaring schrijven ; « Het nieuwe ‘samenleven’ als gevolg van de coronacrisis vergt creativiteit en engagement. Het veronderstelt vooral aandacht en zorg voor al diegenen die te lijden hebben onder de gezondheids-, economische en sociale crisis. Nogmaals onze welgemeende dank aan allen die zich voor hun medemens inzetten, dichtbij en verderaf. We hebben in de afgelopen weken op tal van plaatsen hiervan deugddoende voorbeelden mogen ervaren. 

Samen maken we deze ingrijpende coronacrisis een stukje lichter. Samen kunnen en zullen we ze overwinnen. »