4e zondag in de advent (2004)

×

Waarschuwing

JUser: :_load: Kan gebruiker met ID: 173 niet laden
Lieve en goede mensen hier bij ons samen
in deze kapel
en vanop jullie kamers,

Er is een spreekwoord dat zegt: niets is zoals het lijkt.

Neem nu het verhaal uit de eerste lezing.
Los van alles zouden wij die koning Achaz wel kunnen prijzen en zeggen: wat een eerlijk man die God niet op de proef wil stellen.
Hij wil zelfs aan God geen teken vragen.
Wat een vertrouwen toch.

Maar eigenlijk is het een heel triest verhaal.

We horen hier maar een heel klein stukje uit het verhaal van een heel eigenzinnige en tirannieke heerser die enkel en alleen uit is op eigen macht en glorie.
Daarom wil God niet betrekken in zijn plannen om oorlog te voeren en alles en iedereen ondergeschikt te maken aan zijn eigen machtsdrang.

Daar tegenover staat de simpele en brave Jozef.

Een goed man die leeft vanuit zijn verbondenheid met God.
En niet zoals men hem vaak heeft afgeschilderd. Wel braaf maar een beetje simpel.

Ingaan op de uitnodiging van God is vaak niet zo een simpele bezigheid.
Het vraagt verbondenheid – geloof en vertrouwen.

En daarin verschilde de koning Achaz nogal grondig met Jozef.
Achaz leefde vanuit zichzelf en voor zichzelf
Jozef bekeek zijn leven vanuit zijn Godsverbondenheid

De een kon de kracht en de nabijheid van God niet ervaren. De andere wel.
De een kan de tekenen van Gods aanwezigheid in zijn leven niet ontdekken. De andere gelooft dat God hem zelfs in een droom nabij kan zijn.

En dat heeft echt te maken met verbondenheid, geloof en vertrouwen.

Met wie wij ons verbonden weten
mensen in wij geloven
en ons vertrouwen hebben geschonken
deze mensen mogen mee gaan op de wegen van ons eigen leven. En voor een deel bepalen zij ook de manier waarop we de wegen gaan. Soms stippelen zij onze route mee uit.

Dat deed de koning Achaz niet en hij ging de weg van zijn eigen ondergang
en dat deed Jozef wel en hij ging de weg waardoor grote dingen voor de mens en de wereld mogelijk werden.

In de komende dagen voor kerstmis kunnen wij ons wel eens afvragen:

Wat zijn de wegen die ik moet gaan?
En hoe ga ik deze wegen?
Ga ik ze op de wijze van Achaz
vanuit mijn eigen gelijk
of ga ik er mee om zoals Jozef dat gedaan heeft: vanuit verbondenheid, geloof en vertrouwen.

En misschien zeg je: had ik ook maar dromen die me de weg wijzen?
of kon ik ook maar de taal van de tekens verstaan?
of was er toch maar iemand die het mij wilde zeggen - uitleggen?

Misschien zijn ze er wel.
Misschien moeten we eens opnieuw het verhaal van Elia lezen en ons opnieuw bewust worden dat God tot mij en tot jou spreek in de stilte van het hart.
Dat de tekens van verlossing en bevrijding in ons eigen hart te wachten liggen om ontdekt te worden.
Misschien dat God zijn glimlach en tederheid
zijn kracht en nabijheid
en zovele andere dingen
als kleine zaadjes in het hart van iedereen heeft gelegd en dat wij, vanuit het koesteren en beminnen, stilaan dit alles mogen zien groeien en bloeien.

En dat op een dag,
- misschien wel de dag dat we er het meeste nood aan hebben -
er de vruchten van mogen plukken.
Dat was misschien ook de bedoeling van de advent.
Uitkijken naar het verlangen van ons eigen hart.

En ook al begin je laat te verlangen naar zijn komst: voor God is het nooit te laat.
Amen